Een artikel van Lode Vanoost “Over korte gazons, droog weer en gezond verstand in coronatijden”. Groot gelijk dat door de populaire “gazons” het probleem van droogte gewoon veregeren:
Onze gazons zijn in werkelijkheid een permanente aanslag op de natuur. Een kort gazon is een tegennatuurlijk fenomeen. Elke permanente monocultuur van één gewas op dezelfde plaats, zoals ons gazon, leidt tot bodemverarming. Elke plant haalt uit de bodem immers alleen die elementen die hij nodig heeft. De natuur houdt met zijn mengeling van soorten alles in evenwicht. Verarmde bodems zijn op hun beurt veel gevoeliger voor droogte.
Interessant is ook zijn opmerking over robotmaaiers die steeds populairder worden en het probleem nog eens erger maken:
De hedendaagse rage van robotmaaiers maakt dit alles nog erger. Door je gras dagelijks kort te houden wordt elk insectenleven vernietigd. Kort gazon is een dood tapijt.
An article from No Tech Magazine by Arthur Grimonpont introduces “dachas” and community agriculture that is common in Russia as a way reslient and biodiverse food system. The systems apparently arised with food shortages during the Russian civil war:
Garden communities (…) appeared in 1917, following the increasing and worsening food shortages after the Russian state established a monopoly on food production. The gardens, informal by origin, were originally disapproved by Soviet powers. However, they quickly became managed by the state due to their undeniable efficiency in counteracting the shortages. The communities were controlled by state businesses that divided the property into equal plots and distributed them to employees.
The author also gives some good examples why such a system may be a good alternative to industrial agriculture:
The moderate size of the plots and the ban on the commercialisation of the produce separate them from the agro-industry (seeds, fertiliser, tools) and from professional selling avenues: swapping and using your own produce are the only legal practices. The datchniki don’t have to put up with fluctuations in the price of agricultural produce. Their harvest, little or not at all modified, doesn’t depend on any factories or mainstream infrastructure. The mixture of fruit trees, vegetable patch plants and ornamental crops creates a varied island of greenery. The gardens host great biodiversity, which decreases vulnerability to disease, pests and adverse weather conditions.
See the full article, “A “Dacha” for Everyone? Community Gardens and Food Security in Russia” here.
Bruno Latour has written an article (first published in La Monde) which asks if the coronavirus could serve as a dress rehearsal for the crisis of climate change
It is as though the intervention of the virus could serve as a dress rehearsal for the next crisis, the one in which the reorientation of living conditions is going to be posed as a challenge to all of us, as will all the details of daily existence that we will have to learn to sort out carefully. I am advancing the hypothesis, as have many others, that the health crisis prepares, induces, incites us to prepare for climate change. This hypothesis still needs to be tested.
Read the full article, “Is This a Dress Rehearsal?”
In de volgende video deelt filosofe Eva Meijer haar ideeën over de coronavirus pandemie.
DW Documentary made available the fantastic documentary “Soyalism”. I can recommend it if you are interested in the otherwise hidden and dark side of industrial food production. See the full documentary here. Or watch it on Youtube.
Industrial agriculture is increasingly dominating the world market. It’s forcing small farmers to quit and taking over vast swathes of land. This documentary shows how destructive the lucrative agribusiness is.
Quote from the book “Soul Mountain” by Gao Xingjian. The protagonist is trying to find ancient forests and follows some biologists who are tracking and studying pandas. He asks what scientific value there is in trying to save the giant panda:
“It’s symbolic, it’s a sort of reassurance – people need to deceive themselves. We’re preoccupied with saving a species which no longer has the capacity for survival and yet on the other hand we’re charging ahead and destroying the very environment for the survival of the human species itself. Look at the Min River you came along on your way in here, the forests on both sides have been stripped bare. The Min River has turned into a black muddy river but the Yangtze is much worse yet they are going to block off the river and construct a dam in the Three Gorges! Of course it’s romantic to indulge in wild fantasy but the place lies on a geological fault and has many documented records of landslides throughout its history. Needless to say, blocking off the river and putting up a dam will destroy the entire ecology of the Yangtze River basin but if it leads to earthquakes the population of hundreds of millions living in the middle and lower reaches of the Yangtze will become fish and turtles! Of course no-one will listen to an old man like me, but when people assault nature like this nature inevitably takes revenge!” (p. 48)
Bijzondere reportage te zien op VPRO Tegenlicht, “Worstelingen van de Groenmens”. Erg herkenbaar ook bij mensen die ik soms tegenkom en hun conflicten over vliegen, recyclage, etc.. Zelf denk ik dat er soms te veel nadruk ligt op dat soort keuzes die we maken in ons consumeren of “consuminderen”. Maar gaat het denk ik uiteindelijk voornamelijk over hoe we onze levenswijze drastisch kunnen herzien met een herwaardering van deugden die niet berusten op consumeren en individuele welstand.
Ons consumptiegedrag moet op de schop. We weten immers welke schade en ellende we veroorzaken aan het klimaat met het eten van vlees, het kopen van luxegoederen en citytrips. Hoe krijgen we de broodnodige gedragsverandering voor elkaar zonder veel comfortverlies? Over de dagelijkse dilemma’s en hoofdbrekens van de Groenmens.
VPRO Tegenlicht heeft een mooie documenaire over Paul Kingsnorth, voormalig milieu activist en nu schrijver. In de aflevering zien we hoe hij samen met zijn gezin leeft op een afgelegen plek in Ierland, op een zo goed mogelijk zelfvoorzienende manier. De documentaire geeft een goed beeld van zijn disillusie met huidige groene bewegingen en met technologische oplossingen die worden voorgesteld als oplossingen voor de klimaatverandering. Hij pleit eerder voor een zoektocht naar een verbondenheid en duurzame relatie van mensen met de wereld.
Martha Claeys heeft een mooi essay geschreven op de Bij Nader Inzien blog over schaamte en schuldgevoelens wanneer we het vliegtuig nemen. Haar artikel geeft een goed overzicht over de filosofische problemen, maar ook het nut van deze gevoelens. Lees het volledige artikel hier.
Het is niet omdat groene schaamte niet de meest efficiënte manier is om duurzamer te leven, dat het niet ook waarde kan hebben. Bovendien is de individuele nood aan verandering noodzakelijk om structurele veranderingen af te kunnen dwingen. Er moet immers draagvlak zijn voor maatregelen die ook voor die 100 grootste vervuilers gelden. Er moet een publieke vraag zijn. Schaamte maakt die vraag dringend.
A TED talk from Emma Marris, a writer who focuses on environmentalism, where she proposes us to redefine what is considered nature. I particularly enjoyed the section where she urges to rethink how we look at wild nature (“novel ecosystems”) in for example abandoned places cities. Watch the whole talk on the TED website.
How do you define “nature?” If we define it as that which is untouched by humans, then we won’t have any left, says environmental writer Emma Marris. She urges us to consider a new definition of nature – one that includes not only pristine wilderness but also the untended patches of plants growing in urban spaces – and encourages us to bring our children out to touch and tinker with it, so that one day they might love and protect it.